Ein deutscher Bauer in Verlegenheit


Horcht, ihr Loite! Ihr kennt mersch gläwa;

Die Welt wat nimme lange stiehn;

Wos sich die Herrn etz olls derläwa,

Dos is schon zom zogrunde giehn!


Mei Grußvoter tot´s schon prophezein,

Doß amol es selle Zeit wat sein,

Ich goo ihm ok ken rechta Glawa,

Ich docht: Ich wars wull ne drlawa!


Oder etze is se rechtig do,

Die Zeit, die har do mente;

´s is ok gut, doß a nischt weeß drvo,

Denn wenn ihm asu wos begente,


Dar wär kurios die Metze recka,

´s wär a wella schier drdrecka,

Wenns ihm ginge os wie mir –

On ich kon doch nischt drfür.


Ich bin doch schon a aller Pauer,

Ho moncha Golda Steier gan,

Ich kunnte macha sisse oder sauer,

Ich ho kene Kanzlei gesahn.


Oder etz, ma muß sich ordntlich schama,

Dos hätt ich mir niemols lon trama,

Ich ho do mir a nischt gedocht drbei,

Wupps! Mußt ich of die Kanzelei.


On wellt ihr wessa die Ursache,

Do will ich´s euch a glei drklärn,

On doß ich´s ok recht korzweg mache,

Sellt ihr die ganze Geschechte hörn:


S heeßt wull, die Robt is ufgehowa,

Och nee, sie is ock a wing verschowa.

Sie tun uns halt noch immer schiern;

Erst unlängst mußt ich Pfarrholz führn.


Ich ließ mich a ne lange bieta,

Ich sponnt men ala Schimmel ei

Ei da langa Letterschlieta

On fohr halt ei da Pusch do nei.


Ich hotte Puttermelch ofs Friehstecke.

On wie ich kom zo der faula Brecke,

Do kom mich meine Nutdorft o

On ich hing mir datt men Schimmel o.


Mir wor halt gor ne gut em a Bauch,

Dos zweckt on kneipt wie oller Plunder;

Do gieh ich henter a ersta Strauch

On loß a wing die Hosa nonder.


Kamm ho ich zo setza ogefanga,

kemmt a Schandamerist geganga

On schreit: „ Wem gehört das Pferd dahier?“

Ich sät henterm Strauche: „Dos Pfard gehört mir.“


Dos Deng wor mir wull a beßla koilich!

A frogt mich glei, wuhar ich bin

On ich sees ihm recht vertraulich:

Ich bin Sima-Peter vom Klen-Auerschin.“


Etz kretzelta wos ei a Bichla

On schnaupte sich eis Kapsatichla.

Ich rofft´mich onderdeß zosomma,

Schrie: „Hü, Schimmel!“ on fohr ei Gots Noma.


Doch son ich immer hie on har:

Wos wat ok dar do mit dir treiwa?

Mit dam Kretzan is ne gor laar,

Dar tot gewiß men Schimmel uffschreiwa.


Wenn se wan wieder Pfarde assentiern,

Do muß ich a gewiß hieführn!

Doch acht´ ich wetter ne viel druf

On lodte halt mei Pfarrholz uf. –


Ju, die ander Woche kom´s gepfeffa:

Der Emgehbittner brocht en Brief,

Dan hotta se recht gut geschleffa,

Die Buchstowa stunda olle schief.


Ich kon wull ne Geschriewas lasa,

Doch macht har draus a rosend Lawa

On sät: „Dos is kee Spaß drbei!

Of a achta em noine müßt ihr of die Kanzelei!“


Oder wie ich do

Asu herzlich bin drschrocka!

Du liewer Himmel!“ fing ich o,

Wos wat mir denn noch olls ufhocka?“


Ich kunnt ne schlofa, ich kunnt ne assa,

Ich hätte bale olls vergassa;

On mei Weib macht´ erst a Gesechte

Zo dar drolliga Geschechte!



Sie go mir a kenn guda Trust,

Sie sät: „Du warst dich wull verpotscha!“

Es hilf halt ke Zittarn für a Frost:

Ich mußte halt zom Omte lotscha.


On wie ich dos Nast vo weitem drbleckte,

Do war´s asu, os wenn mich´s reckte.

Ich bliewe a lang Beßla stiehn

On docht: Wie wird dir´s ok drgiehn?


Do ging ich halt ei men Gedanka

Pomalich ei dos Stadtla nei,

Frocht glei beim ersta Mautaschranka:

He, wu is denn do die Kanzelei?“


Sät ener: „Saht ihr ne dat dos Beld?

Da schwarze Odler, dos kaiserliche Scheld?

Date dronder gieht ok nei,

Do kommt ihr grode of die Kanzelei.“


Etz lief ich, wos ich laafa kunnde,

On schlich mich zo dam Tore nei;

Es schluch grode die nointe Stunde.

Ich docht, ich wär schon of der Kanzelei,


Derweile hott´s noch n Menge Stuffa,

Dat tota a poor Herrn nufkuffa;

Dan ging ich uff a Farscha anoch.

Etz kom ich erst ei´s rechte Looch.


Mir war wull freilich a beßla schwüle,

wie ich asu drenn wor.

Onseres hot kee sella fein Gefühle,

Ma nemmt´m olls ne asu wohr,


Sonst hätt ich secher müssa lacha;

Wos die Herrn tota alls dat macha,

Wos die dat für a Lawa führn,

Dos is werklich zom Krepiern!


Do hott´s en ganza Haffa Tesche,

ZommAssa wor of kem wos do,

Of jedem loog a Haffa Wesche,

Ale Bücher, schworz on gro.


Dos Topbrat, dos wor vull Popiere,

On datte bei der Stuwatüre

Hott´s noch en schworza Klederschranka –

Vo Kledarn wor wull ke Gedanke.



Asu gebeckt beim Tesche soßa Herrn

On machta fenstere Gesechter,

Os wenn se ern wos Bessers wärn,

Ganz aus am andern Gelechter.


Metta ei dar Woche hotta se die Sonntichplenta o,

Moncher hotte noch Stutzaärmel dro. –

Sehr gut miecha se sich wull a ne verträn:

Es soß a jeder bei am Tesche allen.


Weeß Gott, wie die´s do miecha treiwa:

Mir scheint, ´s macht jeder, wos a will:

Daar ene tot a beßla schreiwa,

Die andern machta a ne viel.


Ich denk, ´s wat kenner sich zerreißa.

Dar ene tot en Fader schleißa,

A stackt sich a Kiel noch henter´s Ohr

On dermit wor´s wieder gor.


Sehr höflich miecha se wull a ne sein,

Wie ich mir´s ho wahrgenumma:

Ich kom doch ganz manierlich nei

On kenner säte: „Schien willkomma!“


Doß mich kenner niedersetza hieß,

Dos woßt ich amol ganz gewiß,

Ich kunnt stiehn korz oder lang –

Es hott` ne amol en Ufabank.


Ich hott´ dos Stiehn schon ollesoot

On woßte noch ne, wos ich söllte –

Etz kom doch endlich ener on tot

Mich froga, wos ich wöllte.


Ich säte: „Mir is nischt bekannt.“

Etz nohm ich halt da Brief zor Hand

On meente: „Verlecht is do zo sahn,

Wos Sie wan wölla han.“


Etze wur ich´s glei gewohr,

Warum ma mich hott´ reigehetzt,

Denn dar sät mir´s reen on klor,

Dar hott´ die Zonge sich of mich gewetzt!


Vo Paragrapha redt a, vo polscha Gesetza,

on tot sich recht o mir dergötza.

Ich dorfte ne a Wörtla sän,

Sonst hätt a mich of´s Maul geschlän.



A säte, ich wär vom Schlieta wegganga,

Hätt´s Fuhrwerk lon alleene stiehn;

Dos derft ich mich ne onderfanga,

Vo mem Pfare wegzogiehn.


Ich hätt´s ihm garne doitsch gesät,

Wos mich eigentlich hot weggejät;

Ich docht: Zuletzt heeßt a mich noch a Schwein,

drem mußt ich liewer stelle sein.


Etze wor´s of emol raus,

Wos ich Grußes hott´ verbrocha;

Ich macht mer freilich ne olls draus,

Oder ich hott´s doch gerocha.


Besser wärs, es wär ne geschahn:

Zwee Golda Münze sullt ich gan

Für dos Kneipa ei mem Bauche

On für dos Setza henterm Strauche!


Ich tu wull sonst recht ganne zohla –

Do kennt mich ju die holwe Welt –

Oder do wullt ich mich gor ne prohla

On sät: „Ich ho kee Geld.“


Do hot der Geier erst sei Loch gezerrt!

Etz hiß´s: „Da werdet Ihr eingesperrt!“

On rechtig fuhrta se mich ei a Loch glei nei

On sperrta mich 24 Stunda ei. –


Ich bin doch schon a aller Staffa,

Asu wos hott´ ich noch nee gesahn;

Wußt ich, doß mich dos wär traffa,

Ich hätt wos Schünres drem gegan!


Ich war mich wull a etze hütta:

Fahr ich noch amol mit dam langa Schlieta,

Ich loß´s Pfard nimme allene stiehn –

Ehnder loß ich´s ei die Hosa giehn!


Hieronymus Brinke