De Haimt, de Haimt, ich konn se ne vergassa,
muß o se denka Tag on Nacht,
on o de ungleckseelche Stunde –
die asu elend ons gemacht.
Wie schien stond unser klaines Hoisla –
S wor onser Hoisla, wenn ach klain,
ich kannt am Dache jeda Ziechl –
on ei dar Mauer jeda Stain. –
De aale Lende ver der Tiere –
Die song ons ofte s Obendlied –
Dos Brännla ei dam steinan Trooche –
Dos plopperte gor fleißig mit.
A scheckich Kiehla brummt eim Stolle,
der Hohn, dar krähte wos a kund,
om Fansterbraatla soß de Kotze –
on ver der Hette loch der Hund.
Mer labte friedlich, s gob ach Sorcha –
Doch zufriede oß mer onser Bruut,
der liewe Goot eim Himmel duwa –
dar holf ons emmer aus der Nuut.
Do koom a Haffe biemscher Leute –
Mir mußta flugs uff on dervoon,
on olls, o daam onse Herz gehanga –
dos mußt mer stiehn on liecha loon.
De aale Lende rauschte traurich –
Dos Brännla flennte ver sich hie,
der Hund, dar zerrte o der Keete –
on ons tot olla s Herze wieh.
Noch aimol ging ich dorch mei Hoisla –
Nohm Obschied vo vergangner Zeit –
Do wor mersch grood, ols härt ich leise:
Verzoocht ok ne! De Haimt, die bleit!